دکتر همیشه می گفت از بالاتر نگاه کن! راست می
گفت، وقتی این پایین باشی که چیزی نمی بینی؛ اگر هم ببینی همه اش شلوغی ها و اتفاق
های در هم و برهمیه که توشون گم میشی. اما اگه فقط یه پله بالاتر بری...
سعی می کنم از بالاتر نگاه کنم؛ انتخابات ریاست
جمهوری نزدیکه و منم که اگر هم بخوام باز نمی تونم بی تفاوت باشم. اما اگه یه پله
بالاتر نرم تو این همه شلوغی سرم گیج میره و دیگه هیچی نمی بینم؛ واقعا"
هیچی!
سال هاست که ایران زندگی نمی کنم. اما همه ی روح
و جسمم هنوز به ایران وابسته ست. شاید چون ایران تنها جایی از دنیاست که مال منه،
بهش احساس تعلق می کنم و گاهی از این وابستگی چقدر هم لذت می برم. خاکی که مال منه؛
زمین و هوا و آسمونی که مال منه؛ و البته مال همه ی شمایی که این نوشته را می
خونین!
پریروز که خیلی جوگیر شده بودم و در فیس بوک –تنها
جایی که می تونم با هم وطن هام صمیمانه درد دل کنم- اعلام کرده بودم که می خوام
رای بدم، گذشته از همه ی مخالفت هایی که دوست و غریبه بهم کردن، یکی از دوستان
برام نوشت: "اگه چهار سال پیش ایران بودی و اتفاق هایی را که افتاد از نزدیک
می دیدی، هیچ وقت رای نمی دادی."
نه، من چهار سال پیش ایران نبودم و هنوز هم به
خاطرش ناراحتم؛ که چنین اتفاق های بزرگی در کشورم افتاد و من از دور تماشا می
کردم. اما در واقع من تنها از دور تماشا نمی کردم؛ جان و دل و روح و روان من اون
جا بود و هر کاری می کردم تا جزئی از آن چه باشم که در ایران می گذره. شاید این
بار خوبیش این بود که از بالاتر هم نگاه می کردم و همه چیو با همه ی جزئیاتش می
دیدم.
بعد از انتخابات خیلی ها از ایران بیرون اومدن. تشنه
ی شنیدن حرف هاشون بودم. یکی شونم تو بودی که اگه رای نمی دادم و اگه تقلب نمی شد
هیچ وقت نمی دیدمت و البته که هیچ وقت عاشقت نمی شدم! خب از همین جا معلوم میشه که
انتخابات چهار سال پیش چه تاثیر همه جانبه ای در زندگی من داشته.
الانم چهار سال گذشته و من باز می خوام رای
بدم، اگرچه تو همه رو به "تحریمِ فعالِ انتخابات" تشویق می کنی. گوشی تلفنو برمی دارم، شماره تو می گیرم و روی پیغام گیرت
میگم: " دوست دارم ببینمت... بعد از انتخابات؛ من و تو،
تنها و برهنه"!
نمی دونم چرا گفتم که بعد از انتخابات می خوام ببینمت! شاید انتخابات
برای ما یه اسم رمزه؛ یه اسم رمز عاشقانه: بعد از انتخابات، تنها و برهنه!
