امروز اشک هایم را با "وهم سبز" فروغ پاک کردم
تمام روز در آئینه گریه می کردم.
بهار، پنجره ام را
به وهم سبز درختان سپرده بود.
تنم به پیله ی تنهائی ام نمی گنجید
و بوی تاج کاغذی ام
فضای آن قلمرو بی آفتاب را
آلوده کرده بود.
نمی توانستم ، دیگر نمی توانستم.
صدای کوچه ، صدای پرنده ها،
صدای گم شدن توپ های ماهوتی،
و های هوی گریزانِ کودکان،
و رقص بادکنک ها
که چون حباب های کف صابون
در انتهای ساقه ای از نخ صعود می کردند،
و باد ، باد که گوئی
در عمق گودترین لحظه های تیره ی هم خوابگی نفس می زد،
حصار قلعه ی خاموش اعتماد مرا
فشار می دادند
و از شکاف های کهنه ، دلم را به نام می خواندند.
تمامِ روز نگاهِ من
به چشم های زندگی ام خیره گشته بود.
به آن دو چشمِ مضطربِ ترسان
که از نگاه ثابت من می گریختند
و چون دروغگویان
به انزوای بی خطر پناه می آورند.
کدام قله، کدام اوج ؟
مگر تمامی این راه های پیچا پیچ
در آن دهانِ سردِ مکنده
به نقطه ی تلاقی و پایان نمی رسند ؟
به من چه دادید ، ای واژه های ساده فریب
و ای ریاضت اندام ها و خواهش ها ؟
اگر گُلی به گیسوی خود می زدم
از این تقلب ، از این تاج کاغذین
که بر فراز سرم بو گرفته است ، فریبنده تر نبود ؟
چه گونه روح بیابان مرا گرفت
و سحر ماه زِ ایمانِ گله دورم کرد !
چه گونه ناتمامیِ قلبم بزرگ شد
و هیچ نیمه ای این نیمه را تمام نکرد !
چه گونه ایستادم و دیدم
زمین به زیر دو پایم ز تکیه گاه تهی می شود
و گرمی تن جفتم
به انتظار پوچ تنم ره نمی برد !
کدام قله، کدام اوج ؟
مرا پناه دهید ای چراغ های مشوش
ای خانه های روشنِ شکاک
که جامه های شسته در آغوش دودهای معطر
بر بام های آفتابی تان تاب می خورند.
مرا پناه دهید ای زنان ساده ی کامل
که از ورای پوست ، سر انگشت های نازک تان
مسیرِ جنبشِ کیف آور جنینی را
دنبال می کند
و در شکاف گریبان تان همیشه هوا
به بوی شیرِ تازه می آمیزد.
کدام قله، کدام اوج ؟
مرا پناه دهید ای اجاق های پر آتش - ای نعل های
خوشبختی -
و ای سرود ظرف های مسین در سیاهکاری مطبخ
و ای ترنم دلگیر چرخ خیاطی
و ای جدال روز و شبِ فرش ها و جاروها.
مرا پناه دهید ای تمام عشق های حریصی
که میل دردناک بقا بسترِ تصرف تان را
به آبِ جادو
و قطره های خون تازه می آراید.
تمام روز ... تمام روز
رها شده ، رها شده ، چون لاشه ای بر آب
به سوی سهمناک ترین صخره پیش می رفتم.
به سوی ژرف ترین غارهای دریائی.
و گوشت خوارترین ماهیان
و مهره های نازک پشتم
از حس مرگ تیر کشیدند.
نمی توانستم، دیگر نمی توانستم.
صدای پایم از انکار راه برمی خاست
و یأسم از صبوری روحم وسیع تر شده بود.
و آن بهار ، و آن وهمِ سبز رنگ
که بر دریچه گذر داشت ، با دلم می گفت:
" نگاه کن
تو هیچ گاه پیش نرفتی
تو فرو رفتی ."
راستی تو جدایی نادر از سیمین رو کجا دیدی؟
پاسخحذف