هِی بر خود می‌زنم که مگر در واپسین مجالِ سخن
هرآنچه می‌توانستم گفته باشم گفته‌ام؟
.ــ نمی‌دانم
این‌قدر هست که در آوارِ صدا، در لُجّه‌ی غریوِ خویش مدفون شده‌ام
و این
فرومُردنِ غمناکِ فتیله‌یی مغرور را مانَد
.در انباره‌ی پُرروغنِ چراغش
احمد شاملو
حدیث بی قراری ماهان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر