با عمق فاجعه رو به رو شدم وقتی به نمایشگاه عکس های شیرین نشاط در پاریس
رفتم. و بیش از آن حیرت کردم وقتی که قیمت های بسیار بالای کارهای نه حتا در حد
معمولی را دیدم.
شیرین نشاط در این نمایشگاه هیچ حرفی برای گفتن نداشت؛ نمی گویم حرفی تازه
نداشت، بل که "هیچ حرفی" نداشت! در واقع این نمایشگاه نسخه ی عکاسی همان
فیلم "زنان بدون مردان" بود که پیش از این فرصت طلبی هنرمند را به نمایش
گذاشته بود. اما آیا شیرین نشاط به راستی یک هنرمند است، یا تنها یک انسان جاه طلب
که سوار بر موج هایی می شود که او را به قله های شهرت ببرند؟ و چرا هنرمندان و
هنرشناسان عصر ما این فرصت را به سادگی در اختیار چنین ناهنرمندانی می گذارند؟
نمایشگاه در یکی از بهترین گالری های پاریس است و قیمت ها چنان تفاوت آشکاری
با آثار گالری های اطراف دارد که به سادگی به مخاطبان القا می کند که این هنرمند
در سطح هنری بسیار بالاتری از سایرین است. اما آیا به راستی چنین است؟
در این نمایشگاه عکس هایی را می بینیم از زنان و مردانی که یک دست شان را بر
سینه گذاشته اند و روی صورت و بدن شان شعرهایی بازنویسی شده از شاعرانِ به نام
فارسی. می گویم بازنویسی، چرا که در واقع نوشته ها بر بدن شخص نیست، بل که متن با
استفاده از فتو شاپ روی عکس گذاشته شده و هنرمند بر قرارگیری نوشته روی عکس تاکید
هم داشته، چرا که حتا سعی نکرده با رعایت پرسپکتیو، چاپِ نوشته ها و در دیگر آثار
نقاشی های مینیاتوری، روی حجم بدن را طبیعی جلوه دهد.
در نهایت یک تصویر سازی انبوه می بینیم با ساده ترین متریال و تکنیک. نه
نوآوری ست و نه هنر ایرانی. شاید تنها چیزی که از ایران دارد نام شیرین نشاط باشد؛
چرا که حتا خطی که با آن روی بدن نوشته شده، می شود گفت خط فارسی نیست!
اما چرا این هنرمند تا این حد به شهرت می رسد و بسیاری از هنرمندان خوب ایرانی
حتا نامشان را هم در خارج از ایران کم تر شنیده اند، شاید گناه ما هنرشناسان
ایرانی ست. شیرین نشاط بدون آن که حرفی برای گفتن داشته باشد بر بلند ترین تریبون
های هنری جهان می ایستد و در مقابل، به عنوان نمونه، منوچهر معتبرنقاشی هایش را در
آتلیه اش در تهران نگه می دارد!
متاسفانه امروز هنر بیش تر وسیله ای برای بازرگانی ست تا بیانگر دردها و شادی
های روح جامعه و هنرمند در صورتی موفق است که یک فرصت طلب باشد، نه یک عاشق. این
هم گناه ماست!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر