گاهی باید بلندِ بلند گریه
کنی؛ بلند... بلند...
آن قدر بلند که طنینِ هق هقِ
گریه ات تا مدت ها در گوش هایت بپیچد و از شنیدن طنینِ صدای گریه ات، قلبت نرم
شود... نرم!
آن قدر نرم که در بدنت
روان شود و همه ی درد ها را با خود بشوید و ببرد.
گاهی باید بلندتر از همه ی
گریه هایت گریه کنی؛ تا دیگر دردی برای گریستن نماند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر