شاید گفتن اش بیهوده باشد. چرا که بسیار گفته اند. اما باز می گویم تا فراموش اش نکنم. و این بار می نویسم اش، تنها برای این که خود بخوانم اش، نه شخص دیگری!
چه ساده است آزردن انسان ها، چه ساده است شخصی را از خود رنجاندن و با بی تفاوتی فراموش کردن اش. و در عین حال چه دشوار است دوست داشتن، محبت کردن، یاری رساندن و دوست داشتنی بودن. ساده از هم می رنجیم و سخت همدیگر را دوست می داریم. ای کاش ساده دوست بداریم و سخت برنجیم. ای کاش ساده دوست بدارم و سخت برنجانم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر